To był dobry weekend, pełen emocji różnorakich. Pogodowo rozbity na dzień upału i dzień burz. Piłkarsko na mecz Polski na Euro i finał Copa America. Muzycznie na bardzo dobre występy zespołów z Ameryki Północnej i Południowej. Po prostu pięknie skomponowany weekend, który chętnie przeżyłbym raz jeszcze. I trochę tak zrobię, stukając teraz w literki laptopowe.
Skeletons na Placu Zabaw
Gdy przesłuchałem tegoroczną płytę Skeletons „Am I Home?” stało się dla mnie jasne, że koncertu nowojorskiej formacji nie mogę przegapić. Z prostego względu – lubię dziwne piosenki. Piosenki wymykające się konwencjonalnym strukturom pop-rockowym, osadzone w muzyce swobodnej, astylistycznej, spontanicznie eksperymentalnej, kreatywnej. A właśnie takie piosenki pisze Matt Mehlan, lider nowojorskiej formacji. Aranżacja poszczególnych numerów Skeletons wyraźnie wskazuje, że inspiracje zespołu wykraczają daleko poza gatunkowe myślenie o muzyce. Minimalizm miesza się z free jazzem, pop z noisem, freak-folk z funkiem, z elektroniką i tak dalej. Generalnie siła Skeletons tkwi w nieustannym zaskakiwaniu słuchacza nowymi rozwiązaniami muzycznymi, a kunszt samych piosenek powoduje, że te dziwaczne stylistyczne hybrydy stają się przyswajalne i porywające. Na Placu Zabaw, przestrzeni plenerowej, otwartej, niezobowiązującej, koncert Amerykanów zafunkcjonował doskonale. Leżak, zimne piwo, dogasające słońce w dniu rekordowych upałów i muzyka na wskroś atrakcyjna, oryginalna, przygodowa, kojąca i wyzywająca zarazem, pełna wyobraźni. Bardzo dobry występ.
Posłuchajcie sobie streamu całej najnowszej płyty Skeletons „Am I Home?” u nas na PopUp i zostańcie fanami zespołu jeszcze dziś (; A z albumów dawniejszych polecam gorąco „Money”.
Przy okazji warto wspomnieć, że wielkimi krokami nadchodzi tegoroczne Lado w Mieście i na Placu Zabaw w te wakacje zagra jeszcze cała gromada interesujących formacji (szczegółowa rozpiska TU). Rok temu zrelacjonowałem jakąś połowę festiwalu, a tym razem Instytut ma przyjemność patronować całemu przedsięwzięciu. A ja, jeśli mogę, to lubię patronować zacnym inicjatywom, czuję się wtedy jak święty, albo jak prezydent…
Föllakzoid w Pardon To Tu
Na ten koncert, jako redakcja PopUp, czyli współorganizatorzy, czekaliśmy od dłuższego czasu. Przyznam, że przed jego ogłoszeniem nie miałem pojęcia o muzyce chilijskiego tria, jednak jako zagorzały fan transowych, psychodelicznych brzmień spod znaku Neu!, długo nie musiałem się przekonywać.
Na scenie Pardon To Tu występy zespołów gitarowych to mimo wszystko rzadkość. Pod tym względem czerwiec był miesiącem wyjątkowym, ponieważ odbyły się aż dwa koncerty tego rodzaju – znakomity, żywiołowy występ The Ex z niespodziewanym, gościnnym udziałem Kena Vandermarka oraz właśnie gig tria Föllakzoid, które na tę okazję po raz pierwszy przyjechało do Polski.
Föllakzoid przypomina mi trochę południowoamerykańską wersję żeńskiego tria z Japonii – Nisennenmondai. Podobnie motoryczne, transowe granie, w którym formuła gitarowego „power trio” zmienia się w „psycho trio”, chociaż moc pozostaje. Narkotyczny wymiar obu zespołów jest jednak odmienny. Panie z Nisennenmondai dysponują amfetaminową energią, podczas gdy Föllakzoid bliżej do naturalnych substancji psychodelicznych. Przynajmniej tak to widzę, tak to słyszę.
Również brzmienie Föllakzoid sprawia wrażenie bardziej organicznego, opartego przede wszystkim na basowo-perkusyjnym groove’ie. Jednakże główną cechę dystynktywną Chilijczyków upatrywałbym w wykorzystaniu gitary, raz grającej melodyczne motywy i proste sola, kiedy indziej zapętlającej rytmiczne frazy, tworząc obok sekcji dodatkową, pulsującą płaszczyznę transu. Föllakzoid doskonale operuje napięciem, dramaturgią utworów, niuansując je przydymionymi, odległymi wokalami, a także drobnymi, kosmetycznymi ingerencjami w struktury kompozycji. To jeden z tych zespołów, gdzie minimalizacja środków wyrazu przekłada się na mocniejsze oddziaływanie.
W Pardon To Tu Chilijczycy zagrali materiał z dwóch ostatnich płyt (możecie posłuchać ich w całości na bandcampie), a koncertowa energia dodała tym numerom dodatkowej, magnetycznej siły rażenia. Krótko mówiąc fantastyczny występ. A zaledwie kilka godzin później reprezentacja Chile pokonała w finale Copa America piłkarzy Argentyny. Chilijska noc!
Krzysztof Wójcik (((ii)))
(((Instytut Improwizacji))) 